Dzieńdobry, proszę o uwagę.

Nazwijcie mnie chorym sukinsynem, ale postanowiłem nigdy więcej nie tłumić w sobie takich pomysłów i pasji do ich realizacji.

Z uwagą na niedawne wydarzenie mojego osobistego życia oraz kilku inspiracjom z codzienności, dziś na myśl przyszła mi pewna usługa. Z racji tego, że wiele takich usług prowadzić pragnę i na wiele mam/miałem pomysł. Inspirację do zrealizowania ich posiadałem i daną odzyskać mogę. Składam tą ideę wam do przedyskutowania i poddaniu krytyce.

Myślę o założeniu pewnego rodzaju telefonu dla osób z problemami. Telefon zaufania, linia telefoniczna dla samobójców  i tym podobne, w formie forum lub też chatu. Nie każdy jest na tyle pewny siebie, żeby dzwonić na takie specjalne numery lub zwracać się z problemami do znajomych/rodziny, różnie bywa. W internecie jest większe poczucie anonimowości(w dużej mierze sztuczne, ale jest to miejsce na tyle ogromne, że jeden wpis czy rozmowa nie robi różnicy). Nie wątpię, że takie rzeczy istnieją i prawdopodobnie odnoszą sukces. I jeżeli takie strony są, to są oficjalne, prowadzone przez specjalistów i psychologów. Mi nigdy jakoś nie bardzo uśmiechało się zwierzać takim obcym ludziom, czułem się obserwowany, wyśmiewany za plecami. W internecie istnieje pewne zjawisko, którego podstawy działają również na tym forum: Community, czyli na nasze: społeczność. Community jest zbiorem ludzi zgarniętych przez podobne zainteresowanie, jednego człowieka, pewną idee, hobby, co nadaje ludziom poczucie bezpieczeństwa i bezwstydności po zapoznaniu się z ludźmi z tego grona.

Nie mam zamiaru nikogo do tego zmuszać, każdy, kto bierze w czymś takim udział może pozostać anonimowym, zostawiając swoją postać w internecie(No bo c'mon, kto tak nie robi, przelewając swoją osobowość do netu i nie przyznając się do niej w prawdziwym życiu).

Nie mam tu na myśli nie wiadomo jakiej pomocy, żadnych badań, leków, zwykła rozmowa i być może empatia, taka pierwsza pomoc emocjonalna, która nierzadko jest i całą operacją. Każdy, kto ma jakiś problem, chce się wyżalić, pogadać z kimś, może przyjść na takie forum,chat i bez stresu opowiedzieć co mu na duszy siedzi, bo to internet i nie pociągnie to za sobą żadnych konsekwencji bezpośrednich.

Myśląc o ludziach, którzy będą tam siedzieć i gadać z innymi, mam oczywiście na myśli siebie, ale nie tylko. Wybór na mnie jest oczywisty. Nie wymyśliłbym tego, gdybym nie był zdolny do realizacji i udziału w tym projekcie. Ostatnio dużo siedzę przed kompem, więc będę tam dosyć często, również w nocy.

Czy potrafię gadać z ludźmi, oceńcie sami, ja sam uważam, że potrafię, bo mam w tym już pewne doświadczenie. Głównie wyniesione z gadu gadu. Ludzie, których poznałem w internecie oraz ich problemy. Dawno temu ja sam padłem "ofiarą" takiej rozmowy i w sumie ukształtowała mnie ona, powiedzmy, przywróciła wiarę, że na świecie są bogowie w ludzkim ciele. Potem wielokrotnie i ja stawałem się takim bogiem dla innych, prawdopodobnie nieraz ratując życie (jeden pewny przypadek, z resztą nie mam pewności czy doszłoby do samobójstwa). Nieraz wyciągałem ludzi z depresji, i sam siebie nieraz z niej wyciągnąłem. Jeżeli chodzi o osobiste doświadczenie w sprawie problemów, mogę wam napisać co przytrafiło się mnie.

Nie mam dużej wiary, że to wypali, bo nieraz takie projekty ktoś palił zanim się na dobre rozpoczęły(raz z dość drastycznym skutkiem). Chcę poznać wasze zdanie na temat tego, odpowiem na wszystkie pytania. Chciałbym szczególnie poznać zdanie Chrome, Mukuro, Skull oraz Ib, więc jeżeli możecie skontaktować się z nimi, to prosiłbym o to.

Możecie mnie zjebać i odesłać do idiotów lub dzieciaków, ale nie mam zamiaru znowu odrzucić coś, co moim zdaniem uczyni świat lepszym. Czemu to robię? Chcę być pamiętany, pragnę pamięci ludzkiej, jak Aleksander Wielki, jak Albert Einstein, jak Jezus. Pragnę być wśród wielkich. Prawdopodobnie jest to cholernie samolubne, ale projekt jak i pomoc nie jest. Mam cel, i chcę go osiągnąć tym, co mam, pomagając innym.

Zostałem wyróżniony, powinienem skakać z radości, ale tym razem zachowam powagę i skupię się na temacie, bo już nie pierwszy raz widzę coś takiego.

To, o czym piszesz, nie jest niczym nowym w sferze "internetów". Wszędzie można spotkać osoby wyjątkowo wyczulone na problemy i zmienność nastroju innych. Nawet jeśli nie znają tej osoby, chcą poznać jej problem i pomóc w znalezieniu rozwiązania, starają się wczuć w sytuację drugiej strony. Jednak ludzie są z natury nieufni, niechętnie zwierzają się z problemów komuś, z kim zamienili zaledwie kilka słów, tudzież ich znajomość ogranicza się do pisania wspólnego opowiadania. Nie wiedzą, czego spodziewać się po osobie siedzącej po drugiej stronie monitora.
Zebranie takich ludzi w jednym miejscu, które byłoby przeznaczone do takich dyskusji, z pewnością jest dobrym pomysłem. Jeśli się widzi, że jest miejsce przeznaczone konkretnie do takich a nie innych celów, zazwyczaj jest się bardziej otwartym i nie ma się tylu, że tak powiem, blokad. Tak, to z całą pewnością dobry pomysł, o ile będziesz na tyle wytrwały, by nie zrezygnować z niego po miesiącu czy dwóch. Najbardziej podoba mi się opcja z forum, gdyż jest przejrzysta, a użytkownicy mogliby łatwo znaleźć problemy podobne do swoich, przy okazji również szereg zasugerowanych wcześniej rozwiązań.

Mukuro Rokudo napisał:

Wszędzie można spotkać osoby wyjątkowo wyczulone na problemy i zmienność nastroju innych. Nawet jeśli nie znają tej osoby, chcą poznać jej problem i pomóc w znalezieniu rozwiązania, starają się wczuć w sytuację drugiej strony.

Wbrew pozorom nie jest to empatia. Sporo osób w taki sposób urozmaica sobie dzień, to forma rozrywki, która nie jest jednostronna, znaczy się, nie jest pasożytnicza.

Mukuro Rokudo napisał:

Jednak ludzie są z natury nieufni, niechętnie zwierzają się z problemów komuś, z kim zamienili zaledwie kilka słów, tudzież ich znajomość ogranicza się do pisania wspólnego opowiadania. Nie wiedzą, czego spodziewać się po osobie siedzącej po drugiej stronie monitora.
Zebranie takich ludzi w jednym miejscu, które byłoby przeznaczone do takich dyskusji, z pewnością jest dobrym pomysłem.

Chcę wykorzystać zjawisko nie tyle community, co poczucia pewnej wspólnoty z ludźmi, którzy tam siedzą. Nie wątpię, że lwia część "pacjentów' będzie jednorazowa, jednak część z nich po prostu zostanie na forum i będą się dobrze bawić. Martwię się, że nie uda się osiągnąć poziomu wspólnej tolerancji na tyle, by osoby bez problemów nie naśmiewały się z ludzi, którzy je mają. Rozumiesz co mam na myśli, oddzielnie dla ludzi, którzy po prostu chcą pogadać ze znajomymi, a oddzielnie dla ludzi, którzy przyszli sobie ulżyć.

Nie każdy człowiek radzi sobie ze swoimi emocjami(Bo są kuźwa wrażliwi) i szukają pomocy u innych, nie zawsze mówiąc o tym wprost. W necie to się wyrówna, bo po to będzie te forum i nie będzie wstydu. Imma good guy, i guess.

To, że wyróżniłem te 4 osoby, nie znaczy, że reszta ma zakaz wypowiedzenia się. Po prostu tą czwórkę znam najbardziej.

Ja i moj przezacny zaplon... No coz.
Jakos nie uwazam tego za samolubne. Wiekszosc ludzi duzo by za to oddala. Cieszmy sie, ze Ty starasz sie to osiagnac w taki a nie inny sposob...
A co do samego pomyslu. Wedlug mnie to mogloby wypalic. Wiem sama z doswiadczenia, ze wszyscy mamy takie problemy o ktorych nie mozemy powiedziec nawet najblizszym. A gdyby byla mozliwosc pogadania o tym z kims, do ktorego mamy pewnosc ze nas wyslucha, postara sie wesprzec i nie poniesie tego dalej w swiat, to z pewnoscia daloby sie uniknac wielu tragedii. I w sumie wedlug mnie na przeszkoddzie stoja dwie rzeczy. Pierwsza to naglosnienie tego forum, czy tego na co sie zdecydujesz. A druga opiera sie na moim osobistym doswiadczeniu. Cholernie trudno by takim telefonem zaufania. Moze inni tak nie maja, mi na przyklad to po prostu wchodzi na psyche. Poza tym na pewno bedziesz musial wysluchac czasami takich rzeczy, ktore niekoniecznie chcialbys slyszec, pamietajac ze musisz byc dla osoby z ktora rozmawiasz wsparciem. Duza wiec zalezy od Ciebie, Twojego podejscia do sprawy i tego czy jestes wystarczajaco wytrzymaly by sie wziac na powaznie za ten projekt. Aczkolwiek jestem pozytywnie nastawiona i mysle, ze raczej dalbys sobie rade.

Człowiekowi nie zawsze się chcę, nie zawsze ma się humor, nie zawsze ma się na to siły. Dlatego też podkreśliłem w materiale "nie tylko ja", bo po prostu nie będę w stanie 24/7 siedzieć przed kompem. Mogę go zabierać do pracy bo mam laptopa, ale nie sądzę, żebym chciał poświęcać 20 minut przerwy na takie rozmowy, wymagają czasu. Inaczej ze szkołą, wieczorówka ma wyebane czy się uczę, że śpię na lekcjach, czy wale sobie konia w ławce, wystarczy, że egzaminy będą zdane.

Szkołę mam w Poniedziałki-środy w godzinach 15:30-19:30/20:10
Praca jest bardziej elastyczna, ale zazwyczaj podpada w weekendy o godzinach przedpołudniowych.

Na razie muszę zdecydować, jak to zrobić. To ciągle jest w fazie pomysłu.